Säbel Karls des Großen

Rzecz dość nietypowa. Cesarstwo niemieckie, a wśród insygniów szabla. Węgierska. 
Choć w starszej literaturze doszukiwano się w niej skandynawskiego lub ruskiego wyrobu (okucia stylistycznie nawiązują do przedmiotów z regionu Kijów-Czernichów-Gniezdowo).
Głowica, jelec oraz pochwa zdobiona złotą blachą, głownia (75,8 cm/całość 90,5 cm) z długim obosiecznym piórem (49 cm), inkrustowana miedzią (najbliższa analogia to szabla odkryta w "książęcym" grobie w Kijowie).

Pochodzenie szabli otoczone jest legendą, według której została odnaleziona w grobie Karola Wielkiego, kiedy to Otton III, wracając z Gniezna w roku 1000, postanowił ów grób otworzyć (rzekomo Bolesław Chrobry miał otrzymać wtedy tron Karola Wielkiego, ale o tym kiedyś indziej). Kolejne podania tłumaczyły jak w jej posiadanie wszedł Karol Wielki - podarunek od kalifa Bagdadu Haruna ar-Raszida lub łup wojenny zdobyty na Awarach. Atrybuowana była także jako broń wielkiego wodza Hunów Attyli. 

Z żadną z tych trzech szczególnych postaci szabla nie miała nic wspólnego, ponieważ jej powstanie datowane jest dopiero na X - początek XI wieku. Do Cesarstwa trafiła w roku 1063, kiedy Anastazja Jarosławówna, wdowa po węgierskim królu Andrzeju podarowała ją w ramach podziękowań bawarskiemu księciu Ottowi z Northeim, który to pomógł na tronie węgierskim zainstalować jej syna Salomona. Teoria ta została oparta na wpisie z kroniki mnicha Lamberta z Hersfeld piszącego współcześnie do wydarzeń, zatem wydaje się wiarygodna.

Szabla Karola Wielkiego (Säbel Karls des Großen)

Szabla Karola Wielkiego (Säbel Karls des Großen)

Szabla Karola Wielkiego (Säbel Karls des Großen)

Szabla Karola Wielkiego (Säbel Karls des Großen)

Szabla Karola Wielkiego (Säbel Karls des Großen)

Dla nie bojących się języka naszych zachodnich sąsiadów do pobrania artykuł Anatolija Kirpičnikova, na którym między innymi oparliśmy wpis. 

Literatura:
Anatolij N. Kirpičnikov,  Der sogenannte Säbel Karls des Grossen, [w:] Gladius, t. X, 1972
The ancient Hungarians. Exhibition catalogue, red. Istvan Fedor, Budapest 1996

Komentarze

Popularne posty